Γιάννης Τσίρμπας. 2022. Όσο περιμένεις να συμβεί – Διηγήματα. Αθήνα: Gutenberg, σ. 124.
«Είναι μια ένδειξη ότι τα ρομπότ θα καταλάβουν τον κόσμο τελικά; Με μπροστάρισσες τις σκούπες; Αν κάθε ρομποτική σκούπα έχει τη δική της καθαριστική ιδιοσυγκρασία, αυτό δεν είναι μια σαφέστατη ένδειξη πως η τεχνητή τους νοημοσύνη αυτονομείται; Μήπως σε λίγο θα αρχίσουν να λουφάρουν κιόλας; Να κάνουν ότι καθαρίζουν χωρίς να καθαρίζουν; Ποια μεγαλύτερη ένδειξη νοημοσύνης από αυτή;» (από το διήγημα «Χάρτες», σ. 11)
«Δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου που απολαμβάνει τα ταξίδια. Με κουράζουν τα οργανωτικά, η μετάβαση, οι αναπάντεχες ταλαιπωρίες, η αναμονή. Και η πρώτη μέρα – η μεταβατική, που τα πάντα είναι άνω κάτω, οι άνθρωποι ξεθεωμένοι, μισοί εδώ και μισοί πίσω. Χωρίς προσανατολισμό. Νοσταλγούν ήδη το μέρος που θα επισκεφτούν και το πόσο καλά θα περάσουν. Την πρώτη μέρα είναι που θρηνεί κανείς περισσότερο για το τέλος των διακοπών του. Αυτή η αναρχία της έναρξης ενός ταξιδιού, η ραφή αρχής και τέλους, η παντελής έλλειψη δομής μπορούν να με τσακίσουν. Ποτέ δεν έχω κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ διακοπών. Η γυναίκα μου νομίζει ότι είναι από την προσμονή.» (από το διήγημα «Μια τίμια συνθήκη ειρήνης», σ. 22)
«19 Αυγούστου 1991
Πραξικόπημα στη Μόσχα. Χαρακτηρίζεται ως οπερέτα από τον ελληνικό Τύπο. Οι καπιταλιστές ενισχύονται. Απέναντι στους καπιταλιστές. Γενικά, βιώνουμε νίκες και ενίσχυση παντού αυτά τα χρόνια. Βερολίνο, Βουκουρέστι, Μόσχα. Το Ανώτατο Σοβιέτ ενέκρινε την ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών περιουσιακών στοιχείων μέχρι ποσοστού εβδομήντα τοις εκατό. Αυτά που λέει ο Ψηλός δηλαδή. Τελειώνει η Ιστορία. Σιγά μη δεν τέλειωνε. Εδώ τελειώνει το καλοκαίρι, η Ιστορία δεν θα τέλειωνε;» (από το διήγημα «Μερσιέ», σ. 87)